Zbiegi okoliczności. Choć częściej bywają zbiegłymi niz zbiegami to jednak raz na jakiś czas udaje się takiego złapać....

Tak właśnie było  z tym biegiem. Kilka dni wcześniej rozmawiałem z Anitą, której przedstawiłem plan przebiegnięcia odcinkami szlaku po fortach Twierdzy Kraków.
Traf chciał, że następnego dnia dostałem wiadomość zwrotną z planowaną imprezą organizowaną przez krakowskie biegambolubie. Bez zwłoki zapisałem sie przez formularz, a dwa dni później już stałem na bulwarze wiślanym pod smokiem wawelskim.
Pomimo pogańskiej, nota bene nocnej pory zebrało się ponad dwadzieścia osób.

Najpierw wzdłuż Wisły, następnie na południe. Na kopcu Krakusa obejrzeliśmy niesamowity wschód słońca.
Droga biegła w większości asfaltem zahaczając po drodze o liczne poaustriackie forty o dobrym stanie zachowania. Walki I wojenne w większości je oszczędziły.
W przyzwoitej pogodzie pokonywaliśmy kolejne kilometry gubiąc po drodze właściwy szlak. Mimochodem zaczepiliśmy o klasztor w Tyńcu i Bielany.
Po przekroczeniu Wisly bylo juz za połową trasy.
Niestety pogoda pogorszyła sie i zaczęło wiać. Na tym etapie została już nas tylko garstka. Po pokonaniu przeprawy przez błota nieopodal Mydlników wykruszyły się kolejne i można było narzucić tempo.
Niebawem zostało dwóch biegaczy - ja i Darek. Dodatkowo Patryk jadący na rowerze. W ostatnich kilometrach dołączyła jeszcze jedna dziewczyna na jednośladzie.

Po zmroku osiągnęliśmy ostatni fort w Zielonkach, przebudowany na hotel. Stamtąd skierowaliśmy się bezpośrednio na południe do miasta. Miałem szczęście i trasa przebiegała obok mojego bloku. Przed 18:00 pożegnaliśmy się po pokonaniu ponad 70 km.

Podsumowując - niesamowita wycieczka w ciekawym otoczeniu i w miłym towarzystwie. Pogoda zapewniła 13 stopni powyżej zera. W styczniu! Czego chcieć więcej? Chyba drugiej części szlaku.
Pozdrawiam i dziękuję uczestnikom biegu za towarzystwo.

30 grudnia wybrałem się na Turbacz w ramach programu górskiego uświadamiania mojej rodzicielki. Aura od samego rana zapowiadała poważną zimę.

Temperatura -10 stopni celcjusza, przelotny śnieg i zawiana autostrada. Za Myślenicami pojawiły się pierwsze wzgórza we mgle.

Tym razem postanowiłem wejść na znany szczyt inną drogą. W tym celu samochód zostawiliśmy w Koninkach i po znakach szlaku zielonego zaczęliśmy piąć się w górę w pięknej wprost atmosfwrze. Im wyżej tym robiło się chłodniej a śnieg stawał się coraz głębszy.
Torowałem drogę gdyż co najmniej od kilku dni nikt chyba tędy nie szedł.  Po niebie wędrowały chmury, choć czasem promień słońca rozświetlił piękną aurę. Droga upływała przyjemnie, a Czoło Turbacza osiągnęliśmy około 11:00.
Tam panowała już prawdziwa zima. Śnieg głęboki za kolana, wiatr i nie cieplej niż -15 stopni. Zima jak się patrzy.
Po kilkuminutowym postoju trzeba było mocno zagęścić kroki żeby rozgrzać zgrabiałe ręce.

Schronisko powitałem z utęsknieniem i sentymentem. Tego mi brakowało co najmniej przez ostatnie dwa miesiące.

Gorąca herbata, zawieja za oknem,  czego jeszcze może brakować?
Chyba biegowych butów. :)

Około 13 wyszliśmy w drogę powrotną. Niebo zafundowało nam wspaniałą scenerię kontrastu, od bieli śniegu po fiolet nieba. Początkowo szlakiem czerwonym, by za dwa kilomery odbić na północny zalesiony stok i zmienić znaczki na biało-czarne.

Około 15 byliśmy z powrotem w Koninkach na parkingu.

Na biegówki wybierałem się już od dwóch lat. Próba sprawdzenia się w tej aktywności czekała na swoją kolej w liście rzeczy do zrobienia bez pośpiechu ale koniecznie. Do tej pory zawsze coś przeszkadzało w zmaterializowaniu tego zamiaru - brak pogody, czasu, inny wyjazd. Gdy jednak na stale znalazłem sie w Krakowie - zdałem sobie sprawę, że czas na dobre wymówki minął i trzeba na narty pojechać.

Już jakiś czas temu przemyślałem temat, że nie chcę stricte biegówek, ale narty backcountry - szersze i z krawędziami - lepsze do jazdy po pagórach. Za poletko doświadczalne miały posłużyć Gorce ze względu na dobry transport i dostępność w wypożyczalni desek tego rodzaju.

Wyruszyłem więc w pierwszy weekend lutego w doborowym towarzystwie do Rabki Zdrój.
Pogoda zapowiadała się dobrze - bezwietrznie i lekki mróz. W takich okolicznościach wylądowaliśmy około 8:00 u podnóży Gorców i w bladym jeszcze świetle dnia dotarliśmy do wypożyczalni.
Chwilę zajęła pròba sprzętu, dłużej zakupy i wymarsz z Rabki.
Około 10 znaleźliśmy się na właściwym szlaku czerwonym i przypięliśmy deski.
Pogoda wyklarowała się zupełnie. Bezchmurnie, bezwietrznie i żadnej chmurki na niebie - tak miało pozostać już do wieczora.

Początowo podchodzenie szło niezdarnie i nawet piechurzy mijali nas na po drodze. Z godziny na godzinę było jednak coraz lepiej. Na płaskich odcinkach jazda stała się coraz przyjemniejsza. Warunki śniegowe kształtowały się na wspaniałym poziomie. Powierzchnia zmrożona, ale i bez zlodowaceń. Szlak ubity niczym droga dziesiątkami butów.
Po 11:00 dotarliśmy do schroniska na Maciejowej gdzie naszym oczom ukazała się wspaniała panorama Tatr.

Schronisko minęliśmy ze względu na brak czasu i pośpiech choć trudno było przejść obok obojętnie. Zaraz za nim czekało za to strome podejście, zmuszające do odpięcia nart.
Tak wyglądała i cała dalsza trasa - pod strome wzniesienia podchodzenie, na łagodnych i płaskim zjazd.
Od początku widziałem, że te ostatnie jakoś mi nie wychodzą, a żeby utrzymać równowagę muszę bardzo się starać. O ile na podejściach szybko złapałem synchronizację, to zjazdy wytknęły mi boleśnie cały brak obycia z nartami. Jeszcze przed Turbaczem wjechaliśmy na ratrakowaną nartostradę z Obidowej,  która doprowadziła nas pod samo schronisko.

Pod szczytem Turbacza tętniło życie. Mnőstwo narciarzy, trekkerów i innej maści turystów. Z racji niesamowitej pogody, na horyzoncie rozpościerał się znakomicie widoczny łańcuch Tatr. Ogół czynników stwarzał po prostu bajkowe wrażenie.

Niestety, zbliżała się już 15:00, uświadamiając nam, że trzeba się ewakuować. Paradoksalnie zdawałem sobie sprawę, że dla mnie rozpoczyna się trudniejszy etap wycieczki.
Zjazd był moim zdaniem stromy. Moim, czyli zdaniem człowieka mającego na nogach tego typu narty po raz pierwszy w życiu.

Upadków było co nie miara. Czasem często, czasem częściej. Na utwardzonej trasie wkrótce moglem policzyć wszystkie kości od miednicy w dół. Niemniej jednak, gdy jechałem bezkolizyjnie czerpałem  z tego niesamowitą radość. Tym razem podążyliśmy bardziej na południe, trzymając się znakomicie przygotowanej nartostrady. Droga do Obidowej była równa i opadała łagodnym i długim zjazdem w dolinę. Do samej wsi dotarliśmy około 16:00. Nie mając raczej szansy na łapanie stopa, z nartami na ramieniu skierowaliśmy się na szlak zielony wiodący stromym podejściem na Stare Wierchy.

Pod schronisko trafiliśmy o zachodzie słońca. Znowu nie było czasu, aby zatrzymać sie nawet na moment. Trwał wyścig z mrokiem na zasadzie - jak daleko zjedziemy szlakiem czerwonym - to nasze.
Ujechaliśmy stosunkowo daleko - miejscami niosąc narty.
Dopiero, gdy obraz zaczął mi się rozmazywać a baterie w czołówce okazały się wyczerpane - postanowiłem nie kusić losu i przyczepiłem narty do plecaka. Dalej poszliśmy pieszo w gwieździstą noc.

Do Rabki dotarliśmy dopiero przed 19:00 i na miejscu odkryliśmy, że mimo iż w sieci ostatni autobus miał być po 20:00 to na rozkładach nie widnieje nic po godzinie 18:00.
Konsternację rozwiały telefony do znajomych, w których ustalono że ostatni autobus odjeżdża za 30 min , ale z Zakopianki.
Siłą rzeczy, mimo przebytych dziś niespełna 50 km nie było innego wyboru jak galop w kierunku Zakopianki. Nie jestem peweien czy zdążyli byśmy gdyby nie jeden z miejscowycb, który zapytany o drogę podwiózł nas około kilometra.

Wyjazd się udał. Pogoda i warunki śniegowe nie mogły być lepsze. Narty backcountry ro z pewnością ciekawe doświadczenie i znakomity sposób na spędzanie wolnego czasu. Z pewnością do nich powrócę.

Koszt wypożyczenia w wypożyczalni Świstak w Rabce Zdrój - 39 zł za dzień w elastycznych godzinach.

Pozdrawiam wszystkich fanów cienkich nart;)

Właściwie do ostatnich dni przed końcem zapisów nie wiedziałem czy uda mi się wybrać na Skorpiona. Problem leżał u podstaw wyjazdu, mianowicie w transporcie, którego skądinąd nie było. Do miejscowości na końcu Polski, gdzie impreza się usadowiła, komunikacja z Krakowa właściwie nie kursuje. Mowa o Narolu.
Początkowo szukałem jadących bezpośrednio na imprezę. Niestety bezskutecznie. Dopiero po jakimś czasie na liście startowej znalazłem kolegę z Rzeszowa, z którym umówiłem się na podróż.

Tegoroczny Skorpion, jak i rok wcześniej, powitał mnie piękną pogodą. Tym razem, jak i ostatnio, startowałem z Januszem.  Typowo na lekko i na biegowo. Początkowa mgła wkrótce ustapiła i jeszcze przed wyjściem wyłoniło się błękitne niebo. Bieg rozpoczął się z rynku w Narolu. Początkowo byliśmy do punktu numer 5 następnie skierowaliśmy się w stronę południową aby zaliczyć punkt czwarty usytuowany w jarze. Do tej pory było jeszcze wiele osób biegnącychrazem z nami. Dalej już tłum się przerzedził i od tej pory byliśmy zdani właściwie już tylko na siebie. Początkowo warunki były znakomite, ziemia zmrożona i lekki mróz wokół nas. Im bliżej południa tym zaczęło robić się cieplej i tym samym ziemia rozmokła połykając nasze buty. Niektóre odcinki biegły lasem który okazał się tylko przymarzniętym z lekka bagniskiem.
Jako, iż jak zwykle zajmowałem się nawigacją, kijki przytroczyłem do plecaka. Przyszłość pokaże, że nie dane mi będzie ich wyciągnąć.
Punkty rozmieszczono w ciekawych miejscach. Przeważnie był to charakteryztyczny dół lub góra wąwozu, nie brakowało jednak cerkwi, ruin klasztoru czy bunkrów linii Mołotowa. Przy jednym z tych ostatnich zaliczyliśmy jeden z punktów stowarzyszonych.
Miłą odskocznią było ognisko i punkt z wodą mniej więcej na środku trasy.
Pomimo mokrej aury stosunkowo długo zachowaliśmy suche buty. Nie mam zastrzeżeń również do swojej nawigacji i kondycji. Przebiegliśmy większość trasy i nie nadlożyliśmy zbyt dużo trasy. Rajd zakończyliśmy jeszcze przed zmrokiem po raz pierwszy w historii uczestnictwa w Skorpionie.
Na metę przybiegliśmy po 7 h 55 min od rozpoczęcia rajdu. Pokonaliśmy 62,5 km.
Problem był natopmiast śmiesznej natury - z wpisywaniem punktów. Nasze karty były ogólnie rzecz ujmując uzupełnione w slosób rozbieżny z oczekiwaniem organizatorów.
Niemniej jednak sklasyfikowano nas, a nawet zajęliśmy 5 miejsce w klasyfikacji generalnej. Niestety z czasem o godzinę gorszym od rzeczywistego gdyż wzbogaconego o dwa punkty stowarzyszone.
Podsumowując - impreza mega udana. Dobry wynik, ciekawa trasa i piękma pogoda. A co najważniejsze - jest progres i chyba o to chodzi w tym sporcie.
Pozdrawiam

Po Skorpionie trochę się przeziębiłem. Może nie jakoś konkretnie, ale wystarczająco by można to zauważyć po odgłosach i zaobserwować z każdą wyrzuconą husteczką.
Tymczasem im bliżej weekendu tym bardziej zaczęto mnie namawiać na tatrzański wyjazd. Z jednej strony nie mogłem lekceważyć choroby, ale z drugiej bardzo chciałem spotkać sie z lubelskimi znajonymi, którzy od piątku zagnieździli się na Hali Kondratowej.
No i wyszło jak powinno - przekonali mnie.

Kiedy w sobotę rano znaleźliśmy się w Zakopanem okazało się że pogoda jest gorsza niż zapowiadały prognozy. Silny wiatr widać było na pobliskich drzewach, a jego siła w mieście zapowiadała, co może czekać nas wysoko w górach. Niemniej jednak wyszliśmy spod ronda w kuźnicach i skierowaliśmy się na szlak niebieski.
Początkowo było nas 4 osoby: ja, Anita Marek i Edyta. Dopiero na podejściu dołączył Janek który ostatnią noc spędził już schronisku na Hali Kondratowej.
Gdy jeszcze znajdowaliśmy się w lesie na podejściu, wiatr nie dawał się zbytnio we znaki. Znać dał o sobie dopiero na Upłazie. Tam już z nim walczyliśmy, mocno trzymając się na nogach i zdobywając kolejne metry. Może zabrzmi to śmiesznie ale przy tej pogodzie dla niektórych zdobycie progu  Murowańca stanowiło przeszkodę nie do pokonania.

W schronisku odpoczęliśmy do 12:30 zostając tylko w trójkę, już bez Edyty i Marka.
Niebo rozpogodziło się wprawdzie, jednak góry grzmiały i kipiały, targane mocnym wiatrem. Optymistyczny plan wchodzenia na Świnice został wkrótce zmodyfikowany - wraz z Jankiem poszliśmy w stronę Liliowego, z zamiarem spotkania się z Anitą na Kasprowym.
Na podejściu szalał tajfun o sile ponad 100 km/h. Wiatr uderzał ze zmienną siłą i z wielu kierunków. Targał ze sobą wielkie bryły lodu które siekały nas niemiłosiernie. Halny przewrócił nas kilka razy, ale z czasem stał się przewidywalny - gdy widzieliśmy zbliżający się tuman kuliliśmy się i zapierali na zębach raków, klęcząc na jednym kolanie.
Po wejściu na grzbiet okazało się, że paradoksalnie najgorsze warunki panowały poniżej, na trawersie. Na grzbiecie co prawda wiało bardziej, ale już nie miotało lodem i można było powoli maszerować.

Na Kasprowym spotkaliśmy Anitę i Marcina, który przyszedł tu z Kali Kondratowej na nartach turowych. Polecał nam wybrać tą drogę na zejście - wzdłuż trasy dla narciarzy.
Co warte uwagi - nie wpuszczono nas do stacji kolejki. Przy mrozie i strasznej wichurze panowie zza szyb tylko wzruszyli ramionami. Ciekawe, gdyby ktoś nie miał siły zejść i potrzebował pomocy? Tego się nie dowiemy, jednak jestem zdania, że w takich obiektach powinni pracować ludzie z bardziej "człowieczym" podejściem do turystów. I to nie tylko tych, którzy zostawiają pieniądze.
Zniesmaczeni, ale  w dobrym humorze udaliśmy się w stronę doliny i szerokiego skoku po którym podchodzili skiturowcy. Panowała piękna pogoda i gdyby nie wiart, z żalem żegnalibyśmy to miejsce.
Tymczasem jednak wiało i aż do samej linii lasu nie dało nam wytchnienia.
W schronisku spotkaliśmy znajomych, którzy poinformowali nas o wspaniałej pogodzie panującej dotychczas. W tym szczęśliwym gronie, w niesamowicie przytulnym schronisku spędziliśmy ciekawy wieczór licząc, iż niedziela przyniesie bardziej sprzyjającą aurę.

Przewidywania się sprawdziły i kolejnego dnia góry okazały swoją łaskawość. Niespiesznie się ogarnęliśmy by późnym rankiem wyjść w stronę Giewontu. Wiatr znacznie ucichł i choć czuć było zimne podmuchy, to jednak nie dawały się już tak we znaki.

Na Giewont wchodziliśmy w pięknej aurze i niezłym "tłumie" jak na zimowe warunki. Była to moja pierwsza wizyta na tym szczycie w obecnej porze roku. Na zejściu spotkaliśmy Marka z Edytą, którzy dopiero podchodzili w kierunku kopuły szczytowej. Aby oszczędzić sobie czekania w schronisku, wraz z Krzyśkiem i Anitą, postanowiliśmy nadłożyć drogi i zaliczyć jeszcze Kopę Kondracką. Manewr ten kosztował nas około półtorej godziny ekstra, ale również dostarczył interesujących widoków.  W kierunku schroniska w Dolinie Kondratowej schodziliśmy ostrożnie i w odstępach. Wczorajszy wiatr napchał śniegu do żlebów i zagłębień, a głupio byłoby skoņczyć wycieczkę nieszczęśliwie.
Przemieszczaliśmy się więc wolniej, ale z pewnością bezpieczniej. Gdy dotarliśmy do schroniska,  w środku było już wielu ludzi. 
Tutaj oficjalnie się pożegnaliśmy i w grupkach swoim tempem ruszyliśmy w kierunku Kuźnic.

Z pewnością mogę powiedzieć, iż wyjazd się udał, pomimo iż początkowo głośno go żałowałem. Może nie pod względem zdobyczy, ale na pewno w kwestii towarzyskiej. Dobrze było po raz kolejny spotkać znajomych z lubelskiego klubu po kilku miesiącach "rozłąki". Ciekawym doświadczeniem okazał się i sam halny. Z perspektywy czasu powiem, iż przyjemnie było zmagać się z taką potęgą natury w tak pięknych okolicznościach.

Do widzenia Tatry.
Pozdrawiam

Rok temu Rajd Dolnego Sanu zapamiętałem z pięknej pogody i wspanialych okoliczności przyrody. Nic więc dziwnego, że gdy kilka tygodni temu zapisałem się wraz z Januszem na trasę 100 km liczyłem co najmniej na powtórkę.
Niestety, pogoda jak ma w zwyczaju - lubi byc kapryśna i przyjeżdżając do Dwikóz w piątek 13 marca wiedziałem, że nie będzie nas rozpieszczać. W ostatniej chwili udało mi się pożyczyć od Janka kurtkę, gdyż swoją zostawiłem w Krakowie. Gdyby nie ona z pewnością obdarzyłbym Rajd nader niemiłymi wspomnieniami.

Do Dwikóz przyjechałem około 22:00 więc czasu wystarczyło akurat na przebranie się i spakowanie. O 24:00 Rajd się rozpoczął i ponad trzydzieści osób pomknęło przed siebie w noc.
Początkowo pogoda rozpieszczała. Panowała tylko drobniutka mżawka, która w ruchu była prawie nieodczuwalna. Pierwszy punkt zdobyliśmy dość szybko, biegnąc po polnych drogach i asfalcie. Czołówka zawodników szybko nas wyprzedziła. Następne kilometry biegły w większości asfaltowymi drogami. Nawigacja nie sprawiała większych problemów, a korzystnym wyborem drogi do punktu czwartego, położonego na terenie Gór Pieprzowych, nawet trochę dystansu odrobiliśmy.
Od tego momentu deszcz nagle się wzmógł.
Biegliśmy początkowo drogami, aż przejście zagrodził nam stary PGR, który minęliśmy przecinając grzązki orne pola.
Punkt w postaci starej latarni był ledwie dostrzegalny i tylko mocne światło czołówki pomogło w jego lokalizacji. Od tego momentu zaczęło padać jeszcze bardziej, a drogi zamieniły się w śliskie i lepkie bajora. Kolejny punkt znajdował się w zaśmieconym wąwozie. Na tym etapie zaczęła się agonia, która trwała już przez cały Rajd. W polach ewidentnie odezwało się moje lewe kolano, które tydzien temu nadwyrężyłem na treningu. Musiałem założyć stabilizator i ewidentnie zmienić strategię. Biegłem już coraz rzadziej, obserwując "postępy" mojej niedogodności. Z goryczą stwierdziłem, że kolano z godziny na godzinę boli coraz bardziej i tym sposobem nie skończę rajdu w ogóle. Od 50 kilometra zaprzestałem biegu, a rajd stał się ciężkim psychicznie marszem. Przyjemność pokonywania kilometrów zaburzyły mi myśli o kontuzji i ból.

W międzyczasie wstał nowy dzień i ku naszemu zmartwieniu wzmógł się deszcz.
Aż do 75 km trasa prowadziła bardzo monotomnym odcinkiem przes pola. Na tym etapie pojawił się wiejący w twarz wiatr, który w korelacji z zacinającym deszczem spowodował, iż marsz nie sprawiał żadnej przyjemności, a jedynie wyciskał obfity potok przekleństw i złorzeczeń. O ile w nocy cieszyłem się ciepełkiem i skrycie jeszcze żałowałem, iż niosę dodatkową bluzkę, o tyle rano założyłem ją z wdzięcznością, gdyż było po prostu zbyt zimno. W takich okolicznościach Rajd ciągnął się w nieskończoność. Noga bolała permanentnie, jeszcze na dwunastym punkcie byłem bliski od rezygnacji. Nawet nie z powodu bólu, ale obawy o "skasowanie" kolana na początku sezonu. Gdy jednak skupiłem się na marszu, a zaprzestałem biegu zauważyłem że ból nie wzrasta, ale utrzymuje się na relatywnie znośnym poziomie. Wyciągnąłem również kijki, które wbrew obawom przydały się niezaprzeczalnie. Od 35 kilometra szedłem wraz z Januszem i Władkiem, który również maszerował z kontuzją, z tą różnicą, iż czasem próbował biegu.

Nawigacyjnie Rajd był łatwy. Drogę zgubiliśmy tylko raz i to w śmiesznym miejscu przez nieuwagę. Na trzech czwartych długości Rajdu teren stał się znowu urozmaicony, a naszym oczom ukazali się zawodnicy trasy 50 kilometrów. Zrobiło się jakoś raźniej.
Im bliżej mety, tym kilometry bardziej się dłużyły. Około 14:00 osiągnęliśmy Zawichost i 15 punkt na trasie. Ostatnie odcinki siłą rzeczy klepaliśmy asfaltem. Im dłużej trzymałem się na nogach, tym bardziej odczuwałem narastający ból w kolanie. Najgorsze były podejścia, więc to ostatnie, przed punktem szesnastym przyjąłem przekleństwami. Na końcowy punt trasa schodziła na wał wiślany i po przeskoczeniu rowu melioracyjnego prowadziła nim dalej na południe. Punktu siedemnastego poszukiwali już Janusz z Władkiem, ja odpocząłem dłuższą chwilę czekając. Kolejne 7 km klepania asfaltu pokonaliśmy juz sami z Januszem. W Dwikozach ból kolana osiągnął punkt krytyczny gdyż parokrotnie musiałem się zatrzymywać. Do szkoły dotarliśmy po 16 h i 20 min rajdu. Deszcz ciągle padał....

Wynik dał nam 14 miejsce w klasyfikacji na 100 kilometrów. Osiągnięcie to wprawdzie małe, ale biorąc pod uwagę okoliczności naprawdę jestem z niego zadowolony. Co Cię nie zabije, to Cię wzmocni. Ja czuję się się mocniejszy psychicznie. Granica wytrzymałości została przesunięta.
Wbrew obawom - po kilku dniach już normalnie chodziłem, chociaż poważne bieganie "zdroworozsądkowo" ograniczyłem na dwa tygodnie. Kolano jednak ciągle się odzywa. Na krótkim dystansie to bagatela, jednak przy 100 kilometrach każda drobnostka ma kolosalne znaczenie.

Sama impreza dała nam niezłą szkołę życia. Wszyscy przyszli po rekordy, a łatwo wcale nie było. Tegoroczny RDS zapamiętam sentymentalnie przede wszystkim ze względu na relatywną bliskość domu rodzinnego. Pierwszy raz doświadczyłem tej wspaniałej możliwości wyspania się po rajdzie w normalnym łóżku, a nie na karimacie, kiedy po biegu czuje się każdą kostkę i każdy mięsień.

Motto na zawsze: ADVENTURE BEGINS AT THE END OF THE COMFORT ZONE!!!

Pozdrawiam.
Tomasz Duda

PS
Zdjęcia w większości Janusza, parę moich

Swoje Salomony Speedcross 3 kupilem 8 listopada 2013 r. Dlaczego pamiętam dokładnie datę?
Ano sprawdzałem ostatnio na potrzeby reklamacji.

Salomony Speedcross 3 zakupiłem jako buty typowo terenowe. Trudno odmówić im zresztą tego przymiotu, biorąc pod uwagę charakter bieżnika i budowę.
Do właściwości samych butów zastrzeżeń nie mam. Świetnie trzymają się na gruncie i śniegu, wygodne. Podeszwa miękka i jakkolwiek po typowo skalistych górach w nich nie biegałem to na moje potrzeby jest idealna. Wzmocnienie czuba  buta również poprawia jego odporność. W butach co prawda biegałem również po asfalcie i chodnikach, w sytuacjach awaryjnych. Nie dziwi więc fakt, że bieżnik trochę wytarł się na wysokości śródstopia i pięty.

Salomony Speedcross 3 najlepiej radzą sobie w lesie i na polu. Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek poślizgnął się w takim terenie. Buty nie trzymają się podłoża jedynie wyjątkowo - na lodzie i miękkim błocie. Są to jednak warunki ekstremalne i wyjątkowe.

Salomon Speedcross 3 to buty wygodne i dobrze oddychające. Wbrew pozorom przy zachowaniu uwagi udaje się w nich stosunkowo długo zachować suche stopy. Przy tym zaznaczam, iż używam ich o każdej porze roku, a nigdy nie było mi ani zbyt gorąco, ani zbyt zmimno.

Teraz część krytyczna. Jeszcze niedawno uważałem Salomony za buty odporne i wytrzymałe. Jeszcze do niedawna nie nosiły wprost śladów zużycia poza bieżnikiem. Trudno mi oszacować, ile kilometrów w nich pokonałem, ale sądzę, że około 700, w tym kilka rajdów terenowych na 50 i 100 km.
Jakież było więc moje zdziwienie, gdy podczas tegorocznego "Skorpiona" zauważyłem dziurę. Na tym rajdzie nieraz wpakowałem się w plątaninę jeżyn, co w moim odczuciu uzasadniało powstałą wadę.
Jeszcze wieksze zdziwienie pojawiło się na mojej twarzy po wyczyszczeniu butów. Zauważyłem cztery ogromne dziury, szerokości 2 - 3 centymetrów. Każdy z butów miał po dwie. Symetryczne, na wysokości śródstopia, w miejscu zgięcia buta.

Początkowo sam winiłem siebie za uszkodzenie obuwia. Następnie jednak usłyszałem, że to bardzo popularny problem, iż w wyniku reklamacji  zwracają nowe buty właściwie każdemu. Potwierdzały to opinie w sieci, więc buty wysłałem. Zdziwienie jednak tknęło mnie i po raz trzeci kiedy okazało się, iż rzeczoznawca reklamacji nie uznał. Oczywiście standardowo: "Uszkodzenie mechaniczne" , " niewłaściwe użytkowanie" - ile razy każdy z nas to słyszał. Zresztą przesyłam ją poniżej. Ciekawe w jaki sposób powinny być używane buty terenowe? I jak uszkodzenie mechaniczne tłumaczyć w obliczu jego powszechności u innych użytkowników?
Również ciekawi mnie jak "specjalista od skór" wydał opinię w sprawie butów, które wedle moich informacji nie mają żadnego elementu skórzanego.
Ocenę pozostawiam Wam. Według mnie buty za prawie 400 zł powinny służyć dłużej.

P.S.
Jak powiedział sprzedawca: "reklamacje u producenta X rozpatruje niezależny rzeczoznawca Y, jakkolwiek może być niezależny w stosunku do ludzi, którzy mu płacą";). Myślę, że to wyczerpuje temat.

Dwa pierwsze zdjęcia podeszwy są sprzed roku. Kolejne - aktualne

Pozdrawiam
Tomasz Duda